HMDS > verslag Mario Peene

“De HMDS Fuerteventura werd er eentje met een dubbel gevoel.
Goed voorbereid ging ik richting dit prachtig event. Doel vooral genieten en eens zien wat een meerdaags event met me doet. De ‘lange’ editie van 125 kilometer stond daar op m’n eigen programma.
Bij de aankomst werd het al snel duidelijk deze editie een heel speciale ging worden.
Water gieten regio Fuerteventura en code rood aangekondigd wegens Cycloon Hermine.
Alles stond daar letterlijk onder water. 

Er werd een alternatief uitgedokterd door de organisatie. Maar starten op Maandag zat er al zeker niet in. Het werd wat bang afwachten , nagelbijten , rugzak herschikken , kijken wat je zelf nog kon aanpassen rekening houdend met een nat parcours en een extra dagje wachten op de officiële start. Resultaat , de storm was tegen dinsdag gaan liggen. En we konden starten met direct de grote etappe , geen rustdag en aansluitend de 2 andere etappes op woensdag / donderdag. Maar vooral , geen bivak mogelijk. Of het was een klein alternatief regio het hotel. 

Dit laatste was alvast een grote teleurstelling. Maar soit , rugzak op de rug en nemen wat het event je brengt. De zon zat ondertussen al goed uit en wij de bussen op voor , tja laat ons zeggen meerdere hobbelige ritten. Uren aanschuiven , buschauffeur die verkeerd rijden waardoor je , ipv om ten laatste 10H aan de start , jawel pas om 10h55 over de start kon lopen.  Maar onder het motto ’selfmotivation is key’ en een lach op het gezicht konden we er eindelijk aan beginnen. 

Het werd uiteindelijk 3 dagen volop genieten van het uitzicht , de etappes , de beleving richting de finish. Etappe 1 was een pittigen en al zeker na kilometer 40 ging het non stop de hoogtemeters in. Ruw parcours , vulkaan gesteente en toch wel opletten voor de onstabiele ondergrond. Ik betrapte mezelf er meermaals op , ik meer naar de grond moest kijken dan rond me 🙂
Maar , het bleef een zalig moment daar in die hoogte en de uitzichten. Het werd me daar duidelijk die hoogtemeters me precies wel goed afgaan en ik er vooral ook zelf enorm fun in had.  Na een dikke 60km , meer dan tevreden de aankomstlijn over. Op naar de volgende dag met eigenlijk verrassend goeie benen. Een mooie korte maar zeer steile single track regio het hotel. Start en aankomst ter plaatse wat het toch leuk maakte voor de medereizigers. Ambiance met de teamgenoten en vooral , een prachtig moment samen over de eindmeet. ‘Les 3 Belges’ galmde het door de micro. ‘Kippenvel momentje’ da we zeggen. 

 

De laatste etappe was er eentje op jawel de ‘playground’ zoals ikzelf het noemde. Zand , zand en nog eens zand , met hier en daar wel verassend veel keien. ‘K heb er zelfs eentje mee als souveniertje naar huis 🙂
De benen bleven goed aanvoelen , dus het was sterker dan mezelf om hier toch nog wat het tempo naar omhoog te schroeven. Blijvend genieten wel , maar mezelf toch iets meer prikkelen richting de finishlijn van deze zalige 3 daagse in Fuerteventura. Hier en daar eens stop voor de foto’s , al geven die zelden perfect weer hoe het echt aanvoelt daar ter plaatse. 

Een ervaring rijker , tevreden over wat we daar hebben beleefd.
Een dikke merci voor al jullie berichtjes. Een dikke merci aan al diegene die me hierin hebben gesteund , geholpen. Op naar …. ?? 🙂 “

HMDS > verslag Steve Jonckheere

“Na jaren met het idee te zitten en bij het bekijken van enkele filmpjes op youtube heb ik vorig jaar beslist om deel te nemen aan de half marathon des sable in Fuerteventura. 

 

Om niet alleen te moeten gaan heb ik de vraag gesteld of er eventueel andere lopers ook met hetzelfde idee zaten. Ik kreeg onmiddellijk enkele reacties en het doel werd gezet : samen deelnemen, dit kon niet beter. Bij de start van de inschrijving zaten we paraat aan de computer om zeker bij de eersten te zijn. Dit werd  het eerste stressmomentje, niet wetende dat er nog zeer veel gingen volgen. Dit lukte en zo was de eerste stap gezet. (oktober 2021)
Na het aanschaffen van al het materiaal ( rugzak,matras,slaapzak, kleine verplichte items,…) begon de eerste trainingen met rugzak. (zomer 2022)
Drie weken voor de start werd ik getroffen door het coronavirus, alles leek in het water te vallen en m’n droom en voorbereidingen leken voor niets te zijn geweest. 

Door de motivatie van m’n echtgenote Nancy, Mario en Christophe , die intussen goede vrienden zijn geworden begon er terug een vonkje te komen om er samen vol voor te gaan. 

 

Na een goede week uit te zieken,waar ik enorm vermoeid en vooral veel druk op de borst had begon de paniek terug te komen. Alle middelen werden ingezet (kine, osteo,sauna,voldoende rust na het werk,…..) om zo het lichaam optimaal mogelijk te krijgen voor de start. Mijn doel was finishen zonder bepaalde verwachtingen en zo vertrokken we op 25/09 richtng HMDS.  

Volgend stressmoment kwam wanneer orkaan Hermine de Canarische eilanden bereikte en alles viel terug letterlijk in het water. De organisatie riep iedereen bijeen voor een extra briefing waar we te horen kregen dat bivac onmogelijk was door de overvloedig regen en daardoor ook onze veligheid in gevaar kwam. Ook de stages werden gewijzigd in afstand en parcours, dit werd mn volgend stressmoment. 

Stage 1 werd er een van 23, 43 of 63 km. Door de slechte weersomstandigheden werd deze editie zeer zwaar volgens de organisatie. Ik vertrok met het doel om 43 km al wandelend af te leggen maar slaagde er toch in om te lopen want door de hitte werd dit op sommige stukken niet vanzelfsprekend. Op de wissel van 43/63 had ik het efkes emotioneel moeilijk omdat de 43 leek als niet volmaakt, toch heb ik deze op de bus naar het hotel kunnen begrijpen en een plaats kunnen geven.  

Ik ben toch op de HMDS, ik mag daar toch fier op zijn. Stage 2 werd er een van 13 km maar met enorm veel hoogtemeters. Daar was het volgend stressmomentje, konden mijn longen deze hoogte aan en kon dit met m’n knie na m’n operatie in maart. In de laatste afdaling kwamen Mario, Christophe en ik samen waar we alledrie door de finishboog vlogen. Lichaam was vermoeid maar de trots en plezier kreeg de bovenhand.  

Stage 3 werd er een van 23 km los door het mulle zand. Het werd terug lopen/wandelen. De hitte en zon was terug aanwezig en wanneer de volle zon scheen werd het ademhalen iets moeilijker, Ik kon toch wel genieten want dit was tenslotte de laatste stage, medaiile en de vrouwtjes stonden  te wachten aan de finishboog. Tijdens de laatste rechte lijn kreeg ik van Els de Belgische vlag aangereikt om in schoonheid te finishen. Dit werd er eentje vol emotie en trots. 

Het biertje en kleins dansje na de aankomst heeft me enorm veel deugd gedaan. De woorden van de HMDS “ never stop dreaming”  is volledig terecht en deze ervaring is een herinnering voor het leven. 

HDMS > verslag Christophe Mouchon

Deze editie liet mij met een dubbel gevoel achter. 
Ik was voorbereid op een 30km-60km-R-30km met matige hoogtemeters, maar wegens de passage van Orkaan Hermine werd deze last-minute een dag uitgesteld en volledig veranderd van concept (naar: 43/62km-12.3km met 600HM-23km). Ook al werden extreme omstandigheden in het parcours gelegd (we mogen zeker zeggen dat de 12.3km aanvoelde als een marathon (!!!)), was dit niet meer te vergelijken met het oorspronkelijke plan. 

De wijzigingen zorgden voor bepaalde voor- en nadelen.
POSITIEF: 
Rugzak van max 2kg ipv 6kg 
Eten (beperkt) in hotel ipv op een bivak
Slapen in hotel

NEGATIEF:
De groepssfeer op de bivak missen
GEEN rustdag (!!!) na de lange etappe 
Al de voorbereidingsstress (voeding en bepakking) voor niks
Heel veel kosten (materiaal) voor niks
Veel meer hoogtemeters (niet specifiek focus op gelegd in training)

– De etappes –

DAG 1: de lange etappe 

De etappe werd ingedeeld in 3 afstanden (23 🡪 gevoel 42 / 43 🡪 gevoel 60 / 62 🡪 gevoel 80-90) met 600HM in de eerste 40km en 600HM in de laatste 20km. Hier zou het gevoel en de timings een doorslaggevende factor zijn om te kiezen voor de 43 of 62 op de splitsing na 40km, zeker omdat er de volgende dag geen rustdag voorzien was (en de etappe een stevige HM run was!!). Het vertrek was heel laat voorzien (10u00 aan de start), wat spijtig was, want ik wou absoluut vermijden dat ik na zonsondergang nog moest afdalen op dit terrein (de HM op de laatste 20km liet vermoeden dat het geen pretje zou zijn in het donker). De bussen rijden dan nog eens volledig niet op tijd (wij kwamen aan op het startpunt om 10u50!!!), wat de timing nog krapper maakte. Na een stevige inspanning kwam ik aan op punt 40km om 16:50. Gezien de stevige laatste 20km liefst 600HM bevatte en de zon om 19:30 zou gaan liggen, was het 99% zeker dat ik in de laatste afdaling in het donker zou lopen. Hier maakte ik de keuze om voor de 43km (HMDS Medium) te gaan ipv de 62km (verstuik maar eens je voet op de laatste afdaling en je hele HMDS is naar de vaantjes, was mijn idee). 
Dit geeft mij een dubbel gevoel, want hadden ze de intelligentie gehad om de start te plannen om 5u ipv 10 (11) u, dan had ik de benen wat meer kunnen uitdagen…. Ik kwam de eerste etappe door zonder erg veel vermoeidheid (pas op, de benen waren wel stijf, want deze voelde wel degelijk aan als een 50-60km loopje hoor). Het voordeel van de 43km was natuurlijk dat er een paar uurtjes meer rust was tegen de start van de 2e etappe (nadien was ik blij met mijn keuze, want de slechte bus service zorgde ervoor dat sommigen na de etappe nog meer dan 2 uren op de bus vastzaten!!! Mensen kwamen aan tot zelfs 4u in de nacht op het hotel!!!). 

DAG 2: bergen beklimmen 

De tweede etappe was een stevige 13,2km met 600HM, vertrek en aankomst aan het hotel. Ik had mij voorgenomen om te mikken op 2u-2u30, want ik wist dat dit soort loopjes weleens stevig kon inhakken op de beentjes (een ervaring die ik opdeed in de GTLC). De etappe ontgoochelde niet! Stevige klimmen op smalle single tracks, zotte stukken daling waar je zeer goed moest opletten waar je de voeten plaatste (om te vermijden dat je een aantal honderden HM “te snel” op je achterste zou afleggen ☺). Desondanks het stevige parcours en de vermoeidheid van de vorige inspanning, hadden we hier echt de droomaankomst (op video): “les trois belges” hand in hand over de aankomst na net geen 2u! Dit was zeker een hoogtepunt in het avontuur. Hier heb ik van genoten! De etappe was vermoeiend, maar de benen waren nog goed en klaar voor de laatste inspanning. 

DAG 3: zand, zand en zand 

De derde etappe begon weeral met een typische episode “bussen die niet op tijd zijn en rare drop-off keuzes maken”, waardoor we de etappe weer wat later aanvatten dan voorzien. Dit was echter niet zo dramatisch, gezien de zandetappe echt wel “onze ondergrond” was ☺ (het voordeel van aan de kust te wonen zeker). Mijn eerste rugzaktest in de voorbereiding (North C Trail) kwam nu echt wel van pas. De etappe was vermoeiend (door de opeenvolging van inspanningen), maar als ik zie dat ik stukken zacht zand bergaf afhaspel aan 4:40 min/km, dan kan ik niet zeggen dat het moordend was ☺ De strakke wind en sommige zachte passages, gecombineerd met af en toe een stevigere klim, maakten van deze etappe een leuke inspanning (gevoel 35km-40km) met vooral een leuk einde (de aankomst en medaille). 

Kort samengevat: 

Was het vermoeiend? 
Ja, op sommige momenten (gevoel inspanning was geschat: 50km-40km-35km). 

Had ik het zwaarder verwacht?
Ja, veel zwaarder… ik bleef wat op mijn honger zitten en was een beetje gefrustreerd dat de eerste etappe zo laat begon (en dat er geen rustdag was na de lange etappe) waardoor ik een non-risk keuze moest maken. 

Zou ik het nog eens doen?  
Neen, ik doe het mijzelf niet meer aan om de busritten mee te maken (organisatorisch is de busmaatschappij van Fuerteventura een absolute zero – en logica is ook niet weggelegd voor die mannen).

Wat heb ik wel bijgeleerd? 
Ik heb geleerd dat deze omstandigheden (warmte, ondergrond) een extreem grote impact hebben om de voeding (ik had soms honger na 12km, ook al had ik GEL en ISO binnen!) en op het drinken (als je niet oplet, dan drink je te veel water en word je iets misselijk!).  
Ik heb ook geleerd dat dit type inspanning echt mijn dada is (run-walk met hoogtes en zware ondergrond), want ik heb echt genoten van de etappes!  

De volgende uitdagingen gaan zeker in deze trend zijn. Ik denk niet aan een MDS of een andere HMDS (ik denk dat de frustratie van de gebrekkige stiptheid in Marokko niet beter zal zijn), maar misschien eerder aan langere loopjes met hoogtemeters (Trails van 50+km) of een One More Loop. 

Follow us on Social Media