Ik schreef me al in 2019 in voor deze race, nadat ik voor de eerste keer de 100km (15-35-50) gedaan heb.

Het was toen de bedoeling om even weg te zijn van alles en iedereen, samen met Livia, om alle gebeurtenissen en het verlies van Kenric proberen een plaats te geven.

Kort samengevat is het een enorme mooie beleving geweest, voor mij op die moment best een pittige uitdaging, waarvan het enige doel was om te finishen. Fijne momenten gehad in een kleine groep waar echte vriendschap uit voortgekomen is.

Met het nodige uitstel ging de 20ste editie dan dit jaar eindelijk door. Hiervoor was er gekozen om ook de originele run van de 1ste editie te doen, de No Stop. 100km door de woestijn. Dit leek me wel een logisch vervolg.

Maar ik wou vooral genieten van de rust en solitude, dat het lopen op zo een afgelegen plek me brengt.

Er was dus geen reden om specifiek voor te bereiden. De run naar Middelkerke in augustus was goed verteerd en in overleg met de coach had ik mijn gewone training terug wat opgebouwd naar een normaal niveau. Klaar voor de funrun in het zand, lekker relaxed. Samen met één van deze vrienden, Aldo, die na de MDS van dit jaar wat sukkelt met zijn gezondheid, maar er toch zeker bij wou zijn. Ons eens goed amuseren en genieten van de omgeving was het doel.

Dus samen met Aldo en Beatrice naar vliegveld om samen met de groep door te reizen

5h vertraging in Malpensa richting Tunis …

En toen begon het 🙂 

De organisatie had al een paar keer laten vallen dat ik toch wel bij de sterkere lopers zou zijn dit jaar. Ik kende Massimiliano al van 2019 samen met Lorena, we waren toen denk ik wel aan elkaar gewaagd, zelfs wat sterker, waarschijnlijk omdat Massi toen bij Lorena gebleven is als ik het me nog goed herinner.

Maar dit koppel doet niets anders dan wedstrijden, dus het was me snel duidelijk dat Massi de sterkste zou zijn, ook al is hij enorm bescheiden 🙂  Zelf ben ik absoluut geen racer, ik loop zeker niet graag in het rood. Maar toch begon het weer te kriebelen om die uitdaging aan te gaan…

Bij aankomst in Tunis was de eerste overnachting in een hotel, ’s morgens om 8h vertrok de bus naar het 2de hotel. Onderweg genoten we van wat lokale cultuur en eten, wat zijn gekende effect op mijn buik  weer niet gemist had. Maar daar wil ik verder geen uitleg over geven 😀

Klaar voor de start, de sfeer zat enorm goed en was heel relaxed. Het was rond de 40 graden, iedereen had er zin in. Mul zand, goede muziek, flessen vullen, beetje dansen, interviewke geven in mijn gebroken frans voor de lokale TV, een beetje lachen en veel handjes geven vat dat laatste uur voor de start goed samen.

Het vaste startlied ‘We will rock you’ van Queen galmt en dan weet je dat het zover is.

De eerste race zou meer duidelijkheid brengen over hoe ik de komende dagen moest gaan aanpakken.

Het startsignaal klinkt en ik vertrek langs Massi. Er lopen een aantal ons al direct voorbij en we kijken elkaar eens aan. Mijn horloge geeft 5:15 aan, dat was niet voor te lachen. Na de 2de km aan 5:14 zaten we al op kop. Massi liep de volgende km’s snel op mij uit terwijl ik zelf 5:11, 5:17, 5:18 aanhield. Dit was gezien het terrein veel te snel voor mij, niet normaal die kerel.

Ik hield me een beetje in en meteen komt Edu, mijn kamergenoot, langs mij door gevlogen 😀 

In tegenstelling tot de andere lopers had ik mijn 1,5L in mijn vest ook gevuld bovenop de 2x 0,5L. Er was 1 bevoorrading op 12km en ik ging ervan uit dat iedereen zou moeten stoppen om bij te vullen.

Die stop heeft Edu wat uit zijn ritme gebracht en wanneer hij terug vertrekt zit ik vlak achter hem. Een paar km later blijft hij achter en kan ik in mijn ritme blijven om als 2de te finishen. 

Die 2de plaats was boven verwachting. Tijdens de loop had ik mijn voet goed omgeslagen op dat waanzinnige terrein, dus daar heb ik de 3 dagen nadien een rol curetape op verbruikt. Niet ideaal, maar beter dan niks. Daarnaast heb ik vanaf toen ook meer mijn poles gebruikt, waar ik toch steeds voordeel uit haal.

Aan het kampvuur zocht Massi me op met de vraag om het de volgende dag wat rustiger te doen. Zelfs voor hem was het er een beetje over 🙂 Ik heb hem meteen duidelijk gemaakt dat ik geen ambitie heb om te racen tegen hem. We hebben dan ook afgesproken om samen te blijven, met Edu erbij, die toen op 4de positie was geëindigd. 

Ik heb mezelf letterlijk over de meet gesleurd, waar Massi me stond op te wachten. Het enige verstandige wat ik gezegd kreeg toen ik in zijn armen hing was ‘Medico…’

De arts drong meteen aan op een baxter en een behoorlijk volume cola. Een uurtje later voelde ik me  terug in orde. Mijn eindplaats op de 4 x 25km was 4de, met slechts 4min achterstand op de 3de 🙂

Na de prijsuitreiking ‘ s middags vertrokken de 4x25km lopers en wandelaars naar Tunis.

De 6 lopers die bleven voor de Grand Slam vetrokken vanuit de oase met jeeps terug naar het hotel in Douz.

Na 4 dagen weer WiFi hebben gaf terug een mogelijkheid tot contact met het thuisfront om het verhaal te doen. Ik was toch enigszins teleurgesteld, ik had me ondanks mijn voornemen voor het vertrek toch ondertussen ingesteld op een trofee. Echter na 6 dagen non stop buikproblemen en een gemiddelde nachtrust van 2 à 3 uren ging het echt niet meer.

Na mijn beklag gedaan te hebben stelde Livia de vraag of ik dat tasje waar immodium, mottilium en andere medicijnen inzaten dan niet gebruikt had? 😁

We brachten 2 nachten door in het hotel en keerden zaterdag dan terug vanuit Douz naar de oase Ksar Ghilane, om zondag om 7h naar de aankomst in de buurt van het hotel te lopen, de 100km No Stop del Sahara.

Ik had het wijze advies gevolgd en de nodige medicatie genomen, een hammam met massage gedaan, was selectief geweest met het eten, maar het slapen bleef problematisch, ik sliep amper enkele uren. 

De opdoffer van donderdag had toch wel voor een aantal twijfels gezorgd. 100km op die manier zou niet lukken wist ik en plots was er zelfs twijfel of het wel haalbaar zou zijn, gene No Stop, was ook gene Grand Slam. Het contact met het thuisfront en coach Benny hebben er langzaam maar zeker toch voor gezorgd dat de twijfels verdwenen, de rest zou afhangen van hoe mijn lichaam zou reageren en hoe goed ik daar mee om kon gaan. Bij de kortere snelle afstanden ben ik zowiezo al niet op mijn gemak, de lange afstand is normaal datgene waarbij ik me thuis voel. 

Zaterdagochtend voelde ik me al een stuk beter fysiek, om 9u30 vertrokken we naar de oase op 1,5h rijden van ons hotel. Alles de jeep in en …. niet naar Ksar Ghilane. We zouden de nieuwe lopers daar treffen waar we onze culturele en culinaire moment al beleefd hadden bij het toekomen, dankzij ons lokaal contact dat ervoor moest zorgen dat de achtergebleven en nieuwe lopers zaterdag in de oase zouden geraken. Dit resulteerde in een rit van 8h in een jeep zonder functionerende airco of zelfs toerenteller, een echt pareltje dus 😀 Ik at ondertussen Motiliums als tic-tac’s . Massi, Edu en ikzelf konden er niet mee lachen maar het was niet anders. Niet de ideale voorbereiding voor een ultraloop vind ik persoonlijk, maar het was voor iedereen zo. De nieuwe lopers die vanuit Tunis kwamen zaterdag hadden zelfs nog een paar uur meer op de teller omdat de bus in panne was gevallen. Maar ze waren toch nog enorm enthousiast. Tunesië blijft toch altijd een avontuur 😊

De nieuwe lopers waren 4 heren en 1 dame, sommigen met straffe verhalen van eerdere prestaties.

Zwemmen in een natuurlijk bron in de oase, kamelen uitdagen, een diner bereid door onze koks, slapen in een grote tent voor 4 met slechts 2 personen, het materiaal klaarmaken, al bij al hadden we een leuke avond en konden we op tijd ons bed in. Ik sliep zelfs 5uur wat een verademing was, mijn lichaam voelde goed, de medicatie werkte en ik voelde me vooral kalm. Wat er ook zou gebeuren, ik zou blijven gaan binnen mijn comfortzone, op tijd reageren en zo slim mogelijk proberen te lopen. De duinen zo goed mogelijk proberen te lezen, mijn poles voldoende gebruiken, zoveel mogelijk in groep blijven en proberen genoeg te eten en te drinken …. 

Massi had een eindtijd van 10h in gedachten, Edu ging voor een funrun waarbij hij veel kon filmen, Thierry zei niks ma zijn gezicht zei genoeg. Hij heeft 30j competitieve ervaring, vooral ironman’s. Lorena mikte op een 14h en ik, ik zou gewoon proberen mijn verstand te gebruiken.

Persoonlijk had ik verwacht dat de nieuwe lopers de kop zouden nemen door sterk te starten en samen te werken en zo de toon te zetten.

Vanaf de start spurt Lorena weg de duinen in, gevolgd door ons, dan de nieuwe lopers en André, de 3de Belg, achteraan.

Deze route was de omgekeerde versie van de 4x 25km dus we wisten wel wat er ongeveer zou komen, het zou belangrijk zijn om te doseren, voor mij toch. 

Het 1ste waterpunt op 10km was onbemand, ondertussen waren Massi, Edu en ik samen met een kleine voorsprong op de rest. Lorena liep nog een paar km voor ons. Iedereen was nog goed voorzien zodat we niet hoefden te stoppen.

Na 20km zat de fun er goed in, Lorena was ondertussen bij ons, het tempo en de hartslag zat goed, het lichaam voelde goed, alles in orde.

Toen we in een zwaar stuk kwamen kon ik wat uitgelopen maar ik had enorme moeite om de stokken met linten die het parcours aangaven te zien. Grote banner waren geen probleem, maar de rest moest ik de hele tijd zoeken, zigzaggen, naar Massi luisteren die achter me liep en riep als ik de verkeerde kant uitging. Dat was vooral vermoeiend en bracht me niks, dus voegde ik me terug bij de groep. Thierry liep ons op dat moment voorbij en dat we hem konden volgen maakte het wat makkelijker.

Ik had me bij de start voorgenomen om niet achter me te kijken tijdens het lopen en aangekomen op 30km was alleen Edu nog bij me, Massi zou aan het wandelen zijn, Lorena is ook achter. Bijgetankt en op naar de 40.

Onderweg naar de 40 is Edu afgehaakt maar dat heb ik zelfs pas aan de bevoorrading gemerkt. Hij was misselijk geworden en is moeten stoppen. Ook Massi was ondertussen al uit de race

Thierry liep op kop, die zag ik nog steeds in de verte, ik was 2de en van de rest had ik geen idee. De dame van de nieuwe groep kwam aan op 40 toen ik daar vertrok.

Op 47 km hoorde ik haar, ze probeerde me bij te benen in het mulle zand. Ik legde haar uit hoe de volgende km’s er zouden uitzien zodat ze zich wat kon sparen. Na 50km komen we haast samen aan. Ik wist dat de volgende 10km bergop waren en dat ik die niet zou lopen in die hitte. Ik had gezegd dat ik niet zou lopen voor een 2de plek tegen haar, aangezien dat in het klassement niets zou uitmaken als er een dame voor me eindigde, dus ik gunde haar van harte haar doel. 

Op 60km lag de dropbag,  ik kon mijn materiaal aanvullen en nam een zaklamp en reserve mee. De eerstvolgende lopers zouden 1,5h achter me zijn dus no worries. Ik liep en wandelde naargelang het terrein tot aan de 80km. Daar werd het me duidelijk dat de info die ik kreeg van de behoorlijk opdringerige dame en haar aanmoedigingen om het maar rustig te doen niet ter goeder trouw waren 😊 Er bleek toen dat 2 lopers slechts op 4km achter me waren en het was haar bedoeling om me af te remmen. Toen ik dit door kreeg gaf me dit wat extra motivatie om terug een tandje bij te steken en iedereen te laten werken die me voorbij wilde gaan. 

Nadat ik het tempo verhoogde was er op 90km niemand meer te zien achter me. Toen kon ik het niet laten om toch even te kijken. 😊

De laatste km’s waren zwaar, lopend naar dat ene licht dat je van kilometers ver ziet. Het werd wel vergezeld van een mooie zonsondergang en een laatste half uurtje in het donker tot aan de finish.

Van de Grand Slammers hebben zowel Massi, Edu als André moeten opgeven.

Bij de nieuwe groep hebben 2 heren opgegeven.

6 van de 11 starters haalden de finish.

De Grand Slam werd dus gewonnen door 2 Belgische heren en 1 Italiaanse dame, Lorena heeft het namelijk als enige dame gehaald op 13h58m.

En ik heb niet 1 maar 2 trofeeën 😁