Sparthatlon - TeamFischer

SPARTHATLON > verslag Kenneth Brouckmeersch

“Ik was er mentaal klaar voor fysiek waren er twijfels door de blessures het afgelopen jaar en die nog steeds een beetje aanwezig waren.

Ik dacht de blessures onder controle te houden wat lukte tot 20km toen begon de heup lichtjes pijn te doen. Toen dacht ik van dit is vroeg dus gaan we iets vertragen waardoor de pijn terug wegtrok maar daardoor begon ik te flirten met de cutofftijden telkens 15min over wat niet veel is en dan mag er zeker niets mis gaan.

Maar toch ging het mis, op verschillende checkpoints veel tijd verloren door te moeten zoeken achter mijn voeding, die dan bleek verdwenen te zijn, en dit in combinatie met het feit dat er op verschillende checkpoints geen water meer was en dit in 35+ graden was geen pretje.

Toch zette ik door maar door het water tekort en veel zweten, begon ik last te krijgen aan de nieren en begon de heup ook terug lastig te doen. Toen ik plots na lange tijd nog eens moest plassen en ik zag dat het bloed was toen was er wat paniek in men hoofd van dit is hier niet meer gezond.

Toch nog doorgelopen maar traag omdat dit veel minder pijn deed maar daardoor terug in de problemen beginnen komen met de cutofftijden en toen gebeurde het 1min te laat op de checkpoint maar mocht verder omdat ik er nog goed uitzag 😂. Volgende checkpoint 2min te laat maar mocht door omdat ik er nog goed uitzag 😂. Volgende checkpoint 3min te laat en ik mocht terug verder maar daar beslist dat het geen zin meer had en de regels zijn te laat is uit de wedstrijd.

Ging ik nog verder gekund hebben ? Ja wss wel. Ging ik deze wedstrijd kunnen uitlopen daar ben ik heel eerlijk in en dit is neen.
Maar de plannen zijn al in de maak om volgend jaar terug te komen en om dit beest te finishen”

SPARTHATLON > verslag Hilde Dosogne

Toen ik in maart vernam dat ik was ingeloot voor de Spartathlon, heb een week lang niet kunnen slapen van de stress. Maar vreemd genoeg heb ik de laatste maanden en tot een uur voor de start helemaal geen stress gehad. Coach Benny had me uitstekend klaargestoomd en we wisten dat ik er klaar voor was. Ik heb geen moment getwijfeld dat het niet zou lukken, en tijdens de race ook nooit gedacht aan opgeven. Ik was gewoon in topvorm.

Jammer genoeg kon mijn echtgenoot Bruno Van der Jeugt er niet bij zijn voor de begeleiding door een ongeval. Voor het ongeval had hij meerdere trainingen meegelopen of gefietst en hij heeft ook in de zware trainingsperiodes het huishouden wat overgenomen. Hij had ook mijn voeding uitgedokterd en alle dropbags klaargemaakt. Uiteindelijk heb ik met Joeri Schepers een vervanger gevonden.

De wedstrijd startte op vrijdagmorgen om 6.45h aan de voet van de Acropolis. Het was nog donker en niet warm. Na enkele kilometers naar beneden, volgde een lange klim. Ik was behoedzaam om niet te vallen en toch gebeurde het, net voor de eerste grote checkpoint op ongeveer 20 km. Mijn knie waarop een korstje lag van 2 weken geleden, lag weer open en er schoot een kramp in mijn kuit. Ik krabbelde snel weer recht, even stretchen en verder lopen. Dit zou mij niet stoppen! Ondertussen werd het steeds warmer en stopte ik bijna aan elke post om me even te verfrissen en water bij te vullen.

Ik liep een behoorlijk tempo. Mijn doel was om 100 km te lopen binnen de 11 uur en dat is ruim gelukt. Zo had ik wat voorsprong voor later in de race en dat kwam goed van pas. Maar ook na de eerste 100 km bleef ik vlot lopen en lag ik goed in de race. Het was pas in de laatste 40 km dat ik veel plaats ben verloren doordat het lopen niet meer lukte.

Ik wist dat het parcours grotendeels liep langs drukke autowegen maar ik had toch wat meer mooie landschappen verwacht. Je zag de zee wel in de verte, maar vaak zaten er industriegebieden en olieraffinaderijen in de weg. Vanaf 120 km werd het wat rustiger maar ook heuvelachtiger. Na de passage in Korinthe, begon de beklimming op de weg naar de Sangaspas. Het laatste stukje daarvan liep ik samen met Chris Dhooghe die me vertelde over de last van zijn maagbreuk en dat hij waarschijnlijk zou stoppen.

De Sangaspas is waarschijnlijk heel mooi bij daglicht maar op de Spartathlon moet je er altijd ´s nachts over, anders ben je te laat. De steile beklimming en vooral ook de afdaling waren een hele uitdaging als je al 160 km in de benen hebt. Ik heb er dan ook mijn tijd voor genomen en dit is gelukt zonder te vallen ook al ben ik meerdere keren uitgeschoven op de losse steentjes in de afdaling.

Op de profielkaart zou er na de Sangaspas normaal gezien een vlak stuk moeten volgen, maar dat was helemaal niet zo. Daar kon ik wel nog wat lopen. Vanaf 200 km was het vet van de soep en lukte het lopen niet meer zo goed. De redenen zijn verzuurde quadriceps en geen zin meer om te eten. Het was ook 35 graden. Maar ik had ruim voldoende tijd over en finishen is dus gelukt!

Sommige mensen werden emotioneel bij de finish maar bij mij was dit niet zo. Ik wist gewoon dat het ging lukken en ik had het gedaan. Misschien moet het allemaal nog een beetje doordringen.